از احترم گذاشتن و بزرگ دونستن هیج آدمی به اندازه مستخدمین خوابگاه و کارگر خونمون اینقدر زیاد لذت نمیبرم.

 

لبخند ورضایتی که ازین احترام رو صورتشون نقش میبنده بی نهایت زیبا خواستنی هست و با هیچ چیزی قابل مقایسه و ارزش گذاری نیست..

ای کاش تمام آدما اینقدر متواضع و قابل احترام باشن( یعنی ارزش عزت و احترامی که واسشون میذاری رو داشته باشن!)

من چقدر به این آدما علاقه دارمو چقدر بهشون حسادت میکنم!!(اینقدر که حاضرم جلوشون غرورم رو زیر پا بذارم!!)

خدایا این چه غروری هست که با بالا رفتن مقام بالا میره و باعث تنزل ذات آدمی میشه؟؟؟